تلخی این اعتراف چه سوزاننده است که مردی کشن و

                                                  خشم آگین

در پس دیوارهای سنگی حماسه های پر طبلش

دردناک و تب آلود از پای درآمده است.

مردی که همه شب در سنگهای خاره گل می تراشید

و اکنون

پتک گرانش را به سویی افکنده است

تا به دستان خویش که از عشق و امید و آینده تهی است

                                                  فرمان دهد :

"- کوتاه کنید این عبث را که ادامه آن ملال انگیز است

چون بحثی ابلحانه بر سر هیچ و پوچ ...

کوتاه کنید این سرگذشت سمج را که در آن هر شبی

در مقایسه چون لجنی است که در مردابی ته نشین بشود !"

من جویده شدم

وای افسوس که به دندان سبعیت ها.

و هزار افسوس بدان خاطر که رنج جویده شدن را به

گشاده رویی تن در دادم چرا که می پنداشتم بدین گونه

یاران گرسنه را در قحط سالی این چنین از گوشت تن

خویش طعامی می دهم

و بدین رنج سرخوش بوده ام

و این سرخوشی فریبی بیش نبود

یا فروشدنی بود در گنداب پاکنهادی خویش

و یا مجالی به بیرحمی ناراستان .

و این یاران دشمنانی بیش نبودند

                                    ناراستانی بیش نبودند

من عمله مرگ خود بودم

وای دریغ که زندگی را دوست می داشتم!

آیا تلاش من یکسر بر سر آن بود

تا ناقوس مرگ خود را پر صدا تر به نوا در آورم؟

من پرواز نکردم

من پر پر زدم !

در پس دیوارهای سنگی حماسه های من

همه آفتاب ها غروب کرده اند .

این سوی دیوار مردی با پتک بی تلاشش تنهاست

به دست های خود می نگرد

و دست هایش از امید و عشق و آینده تهی است .

این سوی شعر جهانی خالی جهانی بی جنبش و بی جنبنده

تا ابدیت گسترده است .

گهواره سکون از کهکشانی تا کهکشانی دیگر در

      نوسان است .

ظلمت  خالی سر در از عصاره مرگ می آکند

و در پشت حماسه های پر نخوت

                                مردی تنها

                                        بر جنازه خود می گرید .

 شاملو