شب را نمیبینی،آسمان کوتاه است؟

ماه را چه؟    نمیابی؟

پس چرا میگویی،آسمان کوتاه است؟!

در میان تب و تاب این مهتابها

در میان شب تاریک نفسهایت

در میان صبح سرد این ره خانه

تو میدانی و بس.

من تمام لحطاتم خالی از بیتابی است

راه را میشکنی و مرا میبابی

من چه بی رنگم در این بوستان رنگها

در این دنیا

در این عالم

که دیوانه دلها شد و رفت.

آنکه میبارد و میگوید از تنهایی

چه بی روح است که روح ابدیت را

از سراسر نفسش بس ز خزان میخواند.

در تمام این لحطات گذرای دل ما

در تمام رازهای نهان دنیا

در تمام شب و این اندیشه فرداها

من اگر یافتمش به تو هم میگویم،

آری من او را که تمام دنیاست

در میان همه این شبها که ندیدم خبری از او

میابم و میگویم

آسمان انتهایش اوست

که تو هر دم میخوانیش ولی نشناخته ای اورا

آری او یکتای تمام دنیاست

راه امید،روز روشن،نفس فرداهاست

سرنوشت همه رویاهاست

و که میدانی،نامش خداست.

توسلی زاده

شقیق بلخی : " به هارون الرشید: اگر در بیابان تشنه شوی چنان که به هلاک نزدیک باشی و آن

ساعت شربتی آب یابی به چند بخری؟ گفت : به هر چند که خواهد . گفت: "اگر نفروشد الا به

نیمه ملک؟ "

گفت: بدهم . گفت :" اگر تو آن آب بخوری و از تو بیرون نیاید چنان که بیم هلاک بود . یکی

گوید : من تو را علاج کنم اما نیمه ملک تو بستانم چه کنی؟ گفت : بدهم . گفت :" پس چه نازی

به ملکی که قیمتش یک شربت آب است که بخوری و از تو بیرون آید؟" هارون بگریست و او را

به اعزازی تمام باز گردانید.

جنبش اول که قلم بر گرفت                             حرف نخستین ز سخن در گرفت

چون قلم آمد شدن آغاز کرد                             چشم جهان را به سخن باز کرد

                                                                                                      نظامی

 چهاردهم تیر، در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به نام "روز قلم" به ثبت رسیده است. این روز را به همه قلم به دستان متعهد و دلسوز که از قلم به نیکی استفاده نمی کنند، تبریک می گوییم که عرصه جولان قلم، نمایشگاه توانمندی های اندیشمندان بوده است و امیر بیان، حضرت علی (ع) در این باره فرمودند: "اندیشه های اندیشمندان، به بلندای قدرت قلم هایشان است."

سخن قلم

من فکر می کنم

هرگز نبوده قلب من

                      این گونه

                               گرم و سرخ:

احساس می کنم در بدترین دقایق این شام مرگ زای

چندین هزار چشمه خورشید

                                در دلم

می جوشد از یقین

احساس می کنم

در هر کنار و گوشه این شوره زار یاس

چندین هزار جنگل شاداب

                             ناگهان

می روید از زمین .

آه ای یقین گمشده ای ماهی گریز

در برکه های آینه لغزیده تو به تو !

من آبگیر صافیم – اینک !- به سحر عشق

از برکه های آینه راهی به من بجو !

من فکر می کنم

هرگز نبوده

            دست من

                     این سان بزرگ و شاد :

احساس می کنم

در چشم من

             به آبشر اشک سرخگون

خورشید بی غروب سرودی کشد نفس

احساس می کنم

در هر رگم

             به هر تپش قلب من

                                   کنون

بیدار باش قافله ئی می زند جرس .

آمد شبی برهنه ام از در

                           چو روح آب

گیسوی خیس او خزه بو چون خزه به هم .

من بانگ بر کشیدم از آستان یاس :

"- آه ای یقین یافته !

                       بازت نمی نهم !"

 احمد شاملو