در عشق تو عقل سرنگون گشت

جان نیز خلاصه جنون گشت

کان کار به جان رسیده چون گشت

از بس که به خون بگشت خون گشت

خونی که ز دیده ها برون گشت

ما را سوی درد رهنمون گشت

در دام بلای تو شبون گشت

از پای فتاد و سرنگون گشت

از ناله دلم چوارغنون گشت

سرگشتگی ام بسی فزون گشت

دریاب که کشته تر کنون گشت

از همه سو

از چار جانب که به ظاهر مه صبحگاه را ماند سبکخیز

و دمدمی

و حتی از آن سوی دیگر که هیچ نیست نه له له تشنه

کامی صحرا نه درخت و نه پرده وهمی

از لعنت خدایان

از چار جانب

 راه گریز بر بسته است.

درازای زمان را

                 با پاره زنجیر خویش

                                       می سنجیم

و ثقل آفتاب را

                با گوی سیاه پای بند

                                       در دو کفه می نهیم

که عمر

در این تنگنای بی حاصل

چه کاهل می گذرد!

                با من

                      ستمی کرده است.

به داوری میان ما را که خواهد گرفت؟

من همه خدایان را لعنت کرده ام

همچنان که مرا

                 خدایان

و در زندانی

              که از آن

                        امید گریز نیست

بد اندیشانه

            بی گناه بوده ام!

قاضی تقدیر

 دادخواست

من تمنا کردم

که با تو باشم

تو به من گفتی

هرگز,هرگز!

پاسخی سخت و درشت

 ومرا غصه ی این هرگز کشت!

حمید مصدق

من نمی خواهم بمانم

در میان شب که مرغ حق

پای بسته به رسیمانش و میگرید

آواز توبه سر داده و هر دم

شاد و ناشاد

گاه با خنده و گاه از غم دنیا خسته

گاه در اوج ستاره،گاه تاریک و کبود

از غمش می خواند،از فراق یارش

از جداییهای بی رحم زمان و حالش.

من نمی خواهم بدانم

راز شبهای سرد زمستانی را

که به شوق نفس یخ زده اش

مرغ حقی در این شاخه شب

از خدایش می گفت

از شبی سوزان و خشک و بی عبور

پای ها بسته،بدنها بی حضور

مُسلِمان خواب و به غفلت رفتگان.

لیکن،اما،در حال

من میخواهم که بشناسم

راز آن روز و شب و سحرگاهی را

که ندای رجعت یار دمادم آید

بر سر شاخه تدبیر قناری سرداد

تا به روشن روش سیرت آینده رسی

سال ها عمر گران

میگذرد در احساس

روی آن لانه امی

 که بر جوی محبت روان میگذرد

یادگاری دارم

از ندای شب و آینده روز.

یار من خسته ازین راه ولی من هردم

به طریقی ومسیری دشوار

شوق امید در او زنده کنم

تا که همواره در این نارستان

عشق مجنون الهی خبری آورد از لیلی لیلای زمان.

اوحدالدین محمد بن علی بن اسحاق انوری ابیوردی در حوالی سال 515 ه.ق در ابیورد به دنیا آمد که شهری بوده است در « دشت خاوران » که امروزه « قراقوم » ( شن سیاه ) خوانده می شود و در آنسوی مرز شمال شرقی ایران قرار دارد.

از زندگی او اطلاع چندانی در دسترس نیست اما از شعرهایش برمی آید که با علوم ریاضی و فلسفه و موسیقی و نجوم زمان خود آشنا بوده است و در فلسفه به ابوعلی سینا معتقد بوده است:

دیده ی جان بوعلی سینا

بوده از نور معرفت بینا

وفاتش در سال 585 ه.ق رخ داد.

اثری از انوری